หนีออกจากบ้าน

หนีออกจากบ้าน
บทความโดย 
พญ. นิดา ลิ้มสุวรรณ 
หน่วยจิตเวชเด็กและวัยรุ่น คณะแพทยศาสตร์โรงพยาบาลรามาธิบดี

เครดิตภาพจาก https://pixabay.com/th/

    ในประเทศสหรัฐอเมริกาพบเด็กและวัยรุ่นหนีออกจากบ้านถึง 14% ปัญหาลูกหนีออกจากบ้านเป็นเรื่องที่ทำให้พ่อแม่ผู้ปกครองรู้สึกเครียด ผิดหวัง โกรธ หรือ เสียใจได้อย่างมากมาย แต่เพราะอะไรเด็กถึงหนีออกจากบ้าน? 
เด็กและวัยรุ่นที่หนีออกจากบ้านแบ่งเป็น 2 กลุ่มใหญ่ๆ ได้แก่
1.    หนีออกจากบ้าน เพื่อหาสุข
วัยรุ่นกลุ่มนี้มักต้องการหาความสุขความตื่นเต้น การผจญภัย หรือ สร้างสีสันให้กับชีวิต ส่วนใหญ่จะมีการวางแผนไว้ล่วงหน้าว่าออกจากบ้านแล้วจะไปอยู่กับใคร  ไปอยู่ที่ไหน บางคนอาจเชื่อในคำชักชวนของเพื่อนต่างเพศ หรือ เพื่อนในอินเทอร์เน็ตที่ไม่เคยพบตัวจริงมาก่อน บางคนถูกล่อหลอกชักชวนว่าจะได้ออกไปเที่ยว ไปหาความสนุกสนาน หรือ ไปทำกิจกรรมที่น่าสนใจ ส่วนใหญ่เมื่อออกจากบ้านไปแล้วจะพบว่าชีวิตนอกบ้านไม่ได้เป็นอย่างที่ตนเองคิด แต่บางคนก็กังวลว่าถ้าติดต่อกลับมาที่บ้านตนเองจะโดนด่าว่าตำหนิ หรือ ลงโทษ เมื่ออกจากบ้านไปแล้วบางคนก็ถูกชักชวนให้ทำเรื่องนอกลู่นอกทางมากขึ้นเรื่อยๆ 
2.    หนีออกจากบ้าน เพื่อหวังจะพ้นทุกข์
เด็กหรือวัยรุ่นในกลุ่มนี้มักจะเติมโตในครอบครัวที่มีปัญหาความขัดแย้ง ถูกทอดทิ้ง หรือ ใช้แรงงานอย่างหนัก ครอบครัวมักมีปัญหาการใช้สุราสารเสพติด หรือ การใช้ความรุนแรงในครอบครัว เด็กมักจะรู้สึกว่าอยู่ในบ้านไม่มีความสุข ไม่เป็นที่รัก ไม่เป็นที่ต้องการของคนในบ้าน อยากจะออกจากบ้านเพื่อให้พ้นจากความทุกข์ที่ตนเองต้องทนอยู่เป็นเวลานานหลายปีแล้ว ส่วนใหญ่มักจะไม่ได้วางแผนชัดเจนว่าออกมาจากบ้านแล้วจะไปอยู่ที่ไหน บางครั้งก็ตัดสินใจออกจากบ้านทันทีหลังจากเกิดการทะเลาะที่รุนแรงหรือถูกทารุณกรรม กลุ่มนี้สามารถพบได้บ่อยกว่ากลุ่มที่ 1 
การช่วยเหลือดูแล 
    การหนีออกจากบ้านเป็นแค่ปลายทาง การช่วยเหลือจะสามารถเกิดขึ้นได้ถ้าย้อนมาดูดูแลแก้ไขต้นเหตุ เช่น ปรับปรุงความสัมพันธ์ในครอบครัว เพิ่มการให้คำแนะนำดูแลเอาใส่ในยามที่วัยรุ่นรู้สึกสับสนในชีวิต เพิ่มการมีส่วนร่วมกับกิจกรรมที่โรงเรียนมากขึ้น ดังนั้นหนทางแห่งการแก้ปัญหา คือ หนทางแห่งความเข้าใจ